شهرام ناظری در سال ۱۳۴۵ خورشیدی برای بهرهگیری از محضر استادانی، چون عبدالله دوامی، نورعلی خان برومند، عبدالعلی وزیری، محمود کریمی و محمدرضا شجریان عازم تهران شد و با بهرهگیری از محضر این اساتید، سهتار را نیز نزد استادان احمد عبادی، جلال ذوالفنون و محمود هاشمی فرا گرفت. ناظری همواره در تلاش برای بهره بردن از مکاتب و استادان مختلف بودهاست.شهرام ناظری از آغاز دهه ۵۰ در سطحِ کشور به عنوان یک هنرمند شناخته شد و نخستین آلبومهایش به صورتِ آلبومهای مشترک با محمدرضا شجریان با محتوای میهنی و مضامینی نظیر آزادیخواهی در اواخر همین دهه به وسیله کانون چاووش انتشار یافت.
آواز پرشور و با طراوت او در ضربی شوشتری در تصنیف معروف کاروان شهید به همراه محمدرضا لطفی همان ابتدا او را به عنوان هنرمندی دغدغهمند با صدایی ویژه شناساند. این اثر را استاد محمدرضا لطفی ساخت و ناظری در مایه شوشتری اجرا کرد. کار فضایی حماسی دارد و استفاده از مثنوی معروف هوشنگ ابتهاج سایه در این کار، وجهی تراژیک به آن بخشید. صدای ناظری در این اثر پر انرژی، جوان و جسور است و در بخشهای اوج کار، حماسی و تاثیرگذار. این اثر بعدها با عنوان چاووش ۷ منتشر شد.
همکاری درخشان بعدی ناظری با آلبوم شورانگیز حسین علیزاده شکل گرفت. اثری که خود به لحاظ استفاده از فرمها و ابداعات تازه در موسیقی ایرانی کاری جدید و متفاوت به حساب میآمد و از ذهن پیچیده و مبدع علیزاده حکایت میکرد. ناظری در این اثر هم یکی از زیباترین آوازهای خود را خواند.
او در سالهای پایانی دهه ۷۰ با گروه دستان همکاری میکند که اوج آن را باید در آلبوم سفر به دیگر سو جست و جو کرد. این آلبوم نمونهای شاخص از تحول در ریتم و سرعت در موسیقی سنتیاست، شاخصی که گروه دستان و به خصوص حمید متبسم پایهگذار آن بود و اکنون به ژانری غالب در گروهنوازی موسیقی سنتی تبدیل شدهاست.